Ula i Marcin 0 0 0 biorÄ Ĺlub!

O nich 2

Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy? Zapewne już w wieku kilku miesięcy kiedy to nasze Mamy chodziły z nami na spacery ulicami warszawskiej Ochoty. Może już wtedy mrugaliśmy do siebie z wózków porozumiewawczo? Wszystko jednak zaczęło się tak na prawdę kilka lat temu, kiedy to spotkaliśmy we wspólnocie w parafii Św. Jakuba. Od tamtego czasu minęło prawie dokładnie 11 lat. Trudno uwierzyć! Razem przeszliśmy przez Gimnazjum, Liceum i Studia. Wspólnie dorastaliśmy, każdego dnia poznając się coraz lepiej. Aż w końcu 2009 roku zdecydowaliśmy, że chcemy być razem na zawsze. Teraz – tuż przed naszym ślubem patrzymy na wszystkie te lata, które minęły – na miliony chwil i wspomnień. Dziękujemy Bogu, że dał nam siebie i prosimy go, aby wspierał nas każdego dnia naszego wspólnego małżeńskiego życia!

On o Niej

Ulcia!
Można by zaśpiewać: „A wszystko te czarne oczy…” Od początku zakochałem się w nich bez pamięci. Zawsze takie radosne, rozbiegane, błyszczące jak dwa diamenty. Uśmiech – szczery i promienny. A poza tym – to co bez wątpienia najważniejsze: dobre i kochające serduszko, które gdyby mogło to najchętniej przytuliłoby do siebie cały świat. Moja najlepsza przyjaciółką, która jest ze mną na dobre i na złe. 100 procentowa kobieta, która w tylko sobie znany sposób łączy bezproblemowo wszystkie żywioły: nieprzewidywalność i spontaniczność z żelazną logiką, tajemniczość i otwartość, radość i smutek, lęk i odwagę, niewiarygodną przebojowość i taktyczną ucieczkę w cień.
Z jednej strony potrafi schować się za moimi placami na widok mikroskopijnego psa Chihuahua a z drugiej strony wskakuje ze mną na szalony roller-coster czy pędzi go-kartem z zawrotną prędkością! Jest fenomenalną nauczycielką, którą uwielbiają wszyscy podopieczni. Parafrazując fragment opowiadania księdza Piotra Pawlukiewicza o miłości mogę powiedzieć o niej: „Ależ kobieta! Tyle lat minęło a ja jej wciąż jeszcze do końca nie rozgryzłem!” I bardzo mi się to podoba!

Ona o Nim

Marcin!

Jest wspaniałym mężczyzną. Pogodny, czuły i co w dzisiejszych czasach rzadko spotykane u męskiej części społeczeństwa - romantyczny. Nawet bardzo! Trudno go wyprowadzić z równowagi (a nie da się ukryć, że zdarza mi się raz na jakiś czas wystawiać jego cierpliwość na próbę).

Przede wszystkim jednak ma ogromne, kochające serduszko. Dobrze się dogadujemy i rozumiemy – często bez słów. Wystarczy jedno spojrzenie, gest. Ma wiele ciekawych (ale też dziwnych) zainteresowań. (Obawiam się, że nigdy nie zrozumiem, dlaczego tak fascynują go pociągi!!) Uwielbia Warszawę. Jest licencjonowanym przewodnikiem po tym wspaniałym mieście i dzięki temu podczas naszych spacerów często opowiada mi nieznane historie i legendy.

Marcinkowi najbardziej zawdzięczam to, że zawsze mnie mocno wspiera i mobilizuje – mimo, że czasem wcale nie mam do czegoś ochoty jak np. do zrobienia kursu prawa jazdy. Ale dzięki temu, że przez wszystkie początkowe trudności przeszliśmy razem - dziś jestem już mistrzem kierownicy w spódnicy! Ruszajmy zatem wspólnie do ślubu!

Z piskiem opon!

Ula i Marcin

0 0 0

Napisz do nas!